Çok sıkıntılıyım şu günlerde... O kadar ki artık konuşacak kimse bulamayıp blog açtım kendime... Sırf içimdekileri dökebileyim diye... Belki aklımın hala alamadığı bu büyük kainatta bir canlı gelip satırlarımı okur, işte o zaman mutlu olmam için bir sebep bulmuş olurum kendime, mutsuz olmak için yüzlerce sebebin ortasında...
Merhaba demeyi çok isterdim, diyebilmeyi. Lakin her merhaba ardından bir el-vedaya davetiye çıkartıyor bu hayatta. Bazen bir el-vedaya dahi zaman kalmıyor. Merhabalar yara açıyor yüreklerde.
Merhaba demeyi çok isterdim, diyebilmeyi. Lakin her merhabaya karşılık bir merhaba gelmiyor bu hayatta. O zaman el-vedanın da bir manası kalmıyor. El-veda diyecek bir kimse olmadığından.
Yine de merhaba...
Merhaba demeyi çok isterdim, diyebilmeyi. Lakin her merhaba ardından bir el-vedaya davetiye çıkartıyor bu hayatta. Bazen bir el-vedaya dahi zaman kalmıyor. Merhabalar yara açıyor yüreklerde.
Merhaba demeyi çok isterdim, diyebilmeyi. Lakin her merhabaya karşılık bir merhaba gelmiyor bu hayatta. O zaman el-vedanın da bir manası kalmıyor. El-veda diyecek bir kimse olmadığından.
Yine de merhaba...
sen korksanda merhaba demekten bende sana merhaba. hayırlı ugurlu olsun blogun. takıpteyim.
YanıtlaSil